19e dag : Las Vegas

Vandaag was de laatste volle dag van onze trip. Aan alle goede dingen komt een einde helaas.

We zijn meteen naar het Outlet North gegaan.

Vlakbij de parkeergarage lag dit gebouw...

Om 11:00 waren we er en het was al bloedheet. Je zag ook bijna niemand buiten de winkels, veel te heet! Hier van alles gekocht voor mijn meiden en daarna zijn we naar Freemont Street gegaan, want John wilde daar nog wat souvenirs kopen. Inmiddels was het bijna 15:00 en we hadden honger, we moesten nog ontbijten...nou dat werd dus zelfs een late lunch.

Terug in het hotel, zijn we lekker aan het zwembad gaan liggen. Heerlijk, maar hot hot hot...109F = 42.7 graden Celsius !!

Met goede bediening te vinden rond het zwembad hebben ze vooralsnog geen problemen zoals op Schiphol...

Erna ging John even het casino in en ben ik naar de Walmart gegaan om de stroom-omvormer die we gekocht hadden om de luchtbedden op te pompen, terug te brengen. En nog een keer over de Strip gereden.

Hierna zijn we gaan eten bij Gordon Ramsey's Burger. Ik had eet-tegoed van $100 op mijn memberkaart van Caesars gekregen, omdat ik daar nog een jaar Diamond-member ben. Met deze kaart kregen we ook voorrang voor een tafel...binnen 10 minuten hadden we een tafel, terwijl er een flinke rij stond met "normale" mensen haha...heel handig zo'n kaart!

We hebben heerlijk gegeten, Gordon had goed zijn best gedaan!

Na het eten nog even stukje Strip gelopen, maar te vermoeiend door de hitte.

Ik heb nog een paar fonteinenshows gekeken vanuit de kamer, het blijft een genot om naar te kijken.

Morgen terugvlucht om 16:05 en aankomst op Schiphol om 11:05 zaterdag.

18e dag : Laughlin - Las Vegas

Vanmorgen begon al meteen goed...rijden we door de parkeergarage van ons hotel in Laughlin, komen we een bekende popgroep uit de jaren 90 tegen!

De weg van Laughlin naar Las Vegas is niet echt spannend, links en rechts woestijn. Vlak voor we weer de bewoonden wereld in reden, lag er aan de linkerkant van de snelweg een enorm groot oppervlakte met zonnepanelen. Later kwamen we erachter dat dit van MGM Resorts is, van oa het hotel waar we vanavond en morgen slapen. Het zijn in totaal 323.000 panelen!

Eenmaal in Las Vegas zijn we meteen naar de Pawn Shop gereden, deze is bekend van de TV-serie Pawn Stars.

Leuk om eens te zien, maar het was een stuk kleiner dan verwacht en geen bekende gezien...behalve Rick.

Hierna een snelle (fast) hap (food) gaan eten en naar ons hotel gereden. The Bellagio, bekend van de film Ocean's Eleven, hier slapen we de 2 laatste nachten van onze trip.

Deze nachten zijn gratis via het spel MyVegas. Ik had hier in mei2019 al een flinke gratis upgrade gekregen en ik vroeg of dat nu ook mogelijk was. Ze ging eens kijken en ik vroeg of ze in het systeem kon zien welke kamer ik destijds had gehad, Ja, zei ze: een erg mooie kamer...ik zei dat het de mooiste kamer was die ik ooit ergens had gehad. Dezelfde kamer was niet vrij, maar wel een vergelijkbare! Wat een suopervriendelijke vrouw, dat was snel en makkelijk geregeld!

We zitten nu op de 31e etage en voor de 27e etage en hoger zijn aparte liften, meer voor het sjieke volk zeg maar haha.

We zijn nog 2 uurtjes naar het zwembad gegaan en daar lekker liggen chillen. Lopen van bedje naar het zwembad gaat echt alleen met slippers aan, anders verbrand je je voeten! Het is trouwens niet "het zwembad", maar het zijn er meerdere.

We wilden eigenlijk naar Shania Twain gaan vanavond, maar de kaartjes waren echt belachelijk duur, dus maar even het casino van het hotel ingedoken.

Ook nog even door het conservatorium gelopen: hier worden 5x per jaar verschillende tentoonstellingen gemaakt van voornamelijk bloemen...zo mooi!!

17e dag : Williams - Laughlin

Vanmorgen stond deze jongen al om 07:15 bij de car wash. De auto is weer netjes schoon en we kunnen de oorspronkelijke kleur weer zien…

In Williams hebben we de auto helemaal volgetankt en de linker achterband weer opgepompt, deze verloor heel langzaam iets van druk. Lekkere beker koffie mee in de auto en op weg naar Laughlin. Niet via de snelweg, maar een kleine omweg over Route66.

In Seligman even gestopt en rondgelopen. Er staan hier veel oldtimers en er zijn erg toeristische winkeltjes. Wat heel mooi is, zijn de vele muurschilderingen.

Daarna via een grote boog om de snelweg heen over een stuk Route66. We kwamen bijna niemand tegen en de weg was niet echt heel mooi, zelfs saai. Op een paar overstekende prairie dogs na.

De weg werd pas echt mooi en leuk na Kingman. Paar keer gestopt om foto’s te maken.

Dan ga je de bergen in en hier mogen geen vrachtwagens door, logisch ook: flink stijgingspercentage en haarspeldbochten.

Vlak voor Oatman was de weg versperd, er stonden ezels op de weg!

Oatman staat er bekend om dat er ezels los rondlopen, maar ik had ze niet zover uit het dorpje verwacht tegen te komen.

Meteen vooraan in het dorp de auto geparkeerd en te voet door het dorpje gelopen. Wat is het hier leuk en gezellig, beetje het wild-westen-sfeertje.

De ezels lopen inderdaad gewoon los rond en ze gaan zelfs af en toe een winkel binnen haha.

Ik heb zelfs de eer om een selfie te maken met een ezel…of de ezel met een andere ezel??

Het was vanaf Oatman nog 3 kwartiertjes rijden tot ons hotel The Golden Nugget in Laughlin. Tijdens de rit door Fort Mohave keek John z’n ogen uit wat een huizen hier lagen…die hebben waarschijnlijk wel de jackpot gewonnen met gokken!

In Laughlin eerst een menu weggewerkt bij In-N-Outburger…hmm.

Na het inchecken zijn we meteen een duik gaan nemen in het zwembad. Dit zwembad heeft een view op de Colorado river, erg mooi!

’s Avonds nog naar het casino geweest, maar helaas…peanutbutter!

Morgen laatste trip naar Vegas!

16e dag : Page - Williams

Vanmorgen hebben we Page verlaten. Na een lekkere kop koffie en een koude “applejuice”.

We hadden vandaag 2 “doelen”: het bij het grote publiek onbekende Coalmine Canyon en de Grand Canyon. Coalmine Canyon ligt vlakbij Tuba City en we hadden besloten daar te ontbijten. Op Google Maps eerst nog even gecheckt of we wel deze route zo konden rijden, want ten noorden van Flagstaff woedt sinds gisteren een grote bosbrand. De weg is pas afgesloten een stuk nadat wij die al verlaten hebben, dus geen probleem.

De wind was echt enorm, niet normaal meer! De auto schudde af en toe flink en we hebben enkele vrachtwagens stil zien staan. Het was zelfs zo erg dat we af en toe niks konden zien door het opwaaiende zand…het leek wel mist, maar dan bruin!

Toen we eenmaal in Tuba City aankwamen besloten we eerst naar Coalmine Canyon te rijden en daarna te ontbijten en te tanken, want we reden al op reserve.

Bij Coalmine Canyon hebben we alle 3 de verschillende aanrijroutes gedaan. Je ziet het telkens net vanuit een ander invalshoek en het gebied is best groot. John ging bij de 2^e niet uit de auto: er liepen koeien en stieren los rond…heeft hij het niet zo op blijkbaar.

Het fijne/speciale van Coalmine Canyon vind ik dat je er helemaal alleen bent…niks hoort…echt onbeschrijfelijk.

Na ongeveer 200 foto’s te hebben gemaakt, richting Tuba City, eerst maar eens tanken, onze Chevy had meer honger/dorst dan wij. Maar het eerste tankstation: closed! Dan maar naar een ander tankstation gereden op hetzelfde kruispunt…weer dicht en alles donker. De vrouw in de auto naast me zei dat er stroomuitval was en dus we konden niet tanken. Oepssss. En nu ? Uiteindelijk zijn we een stukje verder gereden en daar stond bij een klein tankstation een flinke rij, gelukkig was in die wijk de stroom niet uitgevallen!

Na een lekkere brunch zijn we vertrokken naar de Grand Canyon, dit is een mooie rit met af en toe prachtige uitzichten.

In de verte zagen we de rookpluimen van de brand bij Flagstaff, dat moet wel heel ernstig zijn daar!

In de Grand Canyon zijn we bij een paar uitkijkpunten gestopt en we waren het erover eens dat Coalmine vele malen mooier is.

Tegen de avond kwamen we aan bij ons motel in Williams, dit hotel ligt op Route66. Nadat we alles uitgepakt hadden zijn we te voet naar een restaurant gegaan.

Williams is een erg gezellig stadje, met veel souvenirs winkeltjes en restaurantjes met livemuziek. Het was wel flink afgekoeld trouwens hier..18 graden. Terwijl we gisterenavond nog 32 graden hadden.

Nu douchen en onder de wol…bye bye!

15e dag : Page

Het was de bedoeling om vanmorgen Formule1 te kijken, we hadden opgezocht dat die om 16:00 zou beginnen en dat was om 07:00 hier. John had de wekker om 06:45 gezet. Echter toen hij de tv aanzette om 06:45 hoorde hij het Wilhelmus al klinken; die 16:00 was plaatselijke tijd in Baku en niet zoals wij dachten in Nederland. Ik heb er niks van meegekregen, sliep als een roosje.

Om 08:45 werd ik wakker en ben meteen koffie voor ons beide gaan halen. Nog even beetje op onze kamer gehangen en toen gezocht naar een plek om te gaan zwemmen. Voor Lake Powell is het lastig om nu iets op Google Maps te vinden met deze lage waterstand, dus ben ik gaan zoeken naar een plekje aan de Colorado River…ik vond Paria Beach vlakbij Lees Ferry.

Onderweg hebben we in Page nog eerst een “ontbijt” genomen en toen op weg naar Paria Beach, totdat we bij de afslag naar Horseshoe Bend werden tegengehouden door de politie…Nee, we hadden deze keer niks op onze kerfstok! Er was net een flink ongeluk gebeurd en wij mochten als laatste niet meer erlangs rijden, omdat er bergingswagens kwamen.

Een dure sportauto was lichtbeschadigd, maar een andere, een SUV, had een koprol gemaakt en lag in de berm. Het werd vrij snel opgeruimd en we konden onze weg vervolgen.

Deze weg is al een genot om te rijden, zeker na het oversteken van de Colorado River. Op de brug zijn we even uitgestapt voor een view…en wat voor een view!!!

Daarna nog een keer gestopt bij de “fallen rocks”, erg fotogeniek.

Stukje verder lag onze bestemming, Paria Beach.

WAUW, wat een heerlijke plek! Stukje paradijs op aarde. Hier hebben we zo’n 2 uur doorgebracht, zonder te liggen, de hele tijd in het water geweest. Dat heet gestaan, het water was IJSkoud, wel lekker, maar dus niet om te zwemmen. Eenmaal erin was het heerlijk en we zijn toch regelmatig kopje onder gegaan. Aan de kant van de rotsen stroomde de rivier behoorlijk hard, hier moet je niet in komen…ijskoud water en harde stroming is geen goede combinatie.

Er waren best wat mensen hier, leuk is dat je meteen contact met elkaar maakt en dat Amerikanen het telkens zo geweldig vinden dat wij als Europeanen hun land bezoeken.

Na deze fijne zwem-relax-ervaring zijn we teruggereden naar Page en is John op de kamer gegaan en ben ik nog even afscheid gaan nemen van “ons” zwembad in het Courtyard Hotel.

’s Avonds hebben we pizza besteld via de Domino’s app…beide een medium, maar we kregen beide maar een halve op.

Nu ons bedje in…morgen weer mooie rit voor de boeg!

14e dag: Page

Vandaag hebben we een relax-dag gehad. Het ontbijt is hier van 07:00 tot 09:00, erg vroeg dus. Om 08:45 ben ik toch maar snel koffie gaan halen en een chocolade-muffin.

Het was vandaag snikheet hier en er werd een heat-warning afgegeven: veel drinken en zoveel mogelijk binnen blijven.

Om 18:00 ben ik richting Toadstool Hoodoo's trailhead gereden, dit ligt op 49km hier vandaan. Daar aangekomen, stonden er geen auto's...dus ik had het helemaal voor mij alleen! De wandeling ernaar toe is al een feest, je loopt door een droogstaande rivierbedding. Deze kronkelt door het mooie landschap en op het einde klim je langzaam omhoog. In de verte zie je dan al snel de grootste en hoogste hoodoo verschijnen.

Hier is het waar de meeste mensen stoppen, maar als je linksom de rotsen klimt, kom je in het mooiste gedeelte terecht: een kleine vallei met allemaal witte hoodoo's.

Ik was hier net rond sunset, dus de kleuren werden mooier en mooier, ik heb 157 foto's gemaakt hier...

Het is trouwens onmogelijk om hier te wandelen zonder drinken mee te nemen, ik heb in een uurtje 1,5 liter water gedronken.

Na een uur de auto ingestapt en terug naar Page. Onderweg nog even een foto-stop gedaan bij een viewpoint op Lake Powell, wat staat het water ontzettend laag zeg ten opzichte van eerdere jaren!!

Daarna nog bij de dam/brug gestopt voor een foto.

Overigens was John, ondanks de hitte de hele dag zooo braaf geweest, dat ik 's avonds nog een verrassing voor hem had :

13e dag: Monument Valley - Page

Toen we gisteren aankwamen, werden we als eerste verwelkomd door hun 2 honden: Roxy en Kiki, een rottweiler en een cattle dog. Ze waren de hele tijd bij ons en de moeder van Krissie vertelde me dat ze hun terrein beschermde tegen wolven en coyotes, want die kwamen 's nachts af op het water van hun paarden. Dus zijn we afgelopen nacht regelmatig wakker geworden van het blaffen van onze bewakers. Ze hebben de hele nacht tegen onze tent aan gelegen, John hoorde ze zelfs snurken haha. Toen we de tent openritste, zat Roxy, de rottweiler al meteen binnen. Het zijn echt schatten van beesten.

Tent afgebroken voor de laatste keer en op richting Page. We hadden geen zin om zelf ontbijt te maken, dus maar iets genomen bij een tankstation, met verse koffie. Hier werden we trouwens voor de eerste keer verzocht om binnen een mondkapje op te doen.

Om 12:00 aangekomen in Page, zijn we eerst naar de Walmart geweest en daarna gaan proberen in te checken (was eigenlijk vanaf 15:00). Nou dat ging niet, pas om 15:00…oké…zijn we maar naar Lake Powell gereden. Naar Lone Rock Beach om precies te zijn, hier hadden we een mooi moment tijdens onze vorige trip in 2019. Maar we wisten al dat door de lage waterstand Lone Rock helemaal droog stond: bizar en vooral triest gezicht!

Inmiddels was het 105F, dat is bijna 41 graden! Dus een zwembad zou fijn zijn. Wij weer naar ons motel, het was nu 13:25, maar nee hoor we kregen nog steeds geen kamer en we mochten zelfs niet het zwembad in, pas na het inchecken! Ik gevraagd naar de manager, deze was natuurlijk onbereikbaar. Het is nog steeds hetzelfde in Page: de indiaanse bevolking blinkt niet uit in positivisme en vriendelijkheid. Maar niet getreurd, ik wist dat je bij een ander hotel (Courtyard) makkelijk als niet-gast gewoon gebruik kon maken van het zwembad (en hot-tub). Dus daar heerlijk gezwommen tot na 15:00.

Dit zwembad is ook een stuk mooier dan dat van ons motel:

En toen naar ons eigen motel gereden en heel vriendelijk gedaan bij de check-in, inmiddels stond er jammer genoeg wel een ander vrouw bij de receptie.

Op de kamer hebben we ’s avonds een pizza gegeten…nouja…half opgegeten, we hadden beide een large genomen, morgen eten we de rest wel op.

12e dag: Moab - Monument Valley

Helaas moesten we onze fijne cabin vanmorgen weer verlaten, na een lekker ontbijtje met broodjes met versgebakken ei. Daarna alles ingepakt en toen gingen we op weg naar onze laatste tent-plek: Monument Valley.

Onderweg een korte stop gemaakt bij Recapture Reservoir, een mooi blauw/groen meer waar men aan het jetskiën was.

De rit vandaag was een mooie, allereerst de afslag genomen door de Valley of the Gods. Dit is een 17 mijl (27km) lange dirtroad door een schitterend landschap. Heuvel op en neer, langs hoge, steile rotswanden…je raakt er niet uitgekeken.

Meteen na deze hele fijne rit, een 2^e hoogtepunt en dan zowel letterlijk als figuurlijk: Moki Dugway. Dit is een weg met flinke stijgingspercentages en haarspeldbochten. De diepe afgronden vlak langs de weg zonder enige vangrail, maakt het een spannende rit. Eenmaal boven heb je een fantastisch overzicht over de weg die je hebt afgelegd en op de vlakke wegen beneden.

Eenmaal boven, een stukje verder is een afslag naar een zandweg en deze leidt tot het 3^e hoogtepunt: Muley Point. Op dit punt kijk je vanaf de rand in de diepte en zie je de bochten van de San Juan rivier, de Valley of the Gods en in de verte de contouren van een gedeelte van Monument Valley…van dit uitzicht wordt je even stil. En we hadden dit punt helemaal voor ons alleen…dat maakt het nog mooier en specialer.

Hierna weer de bochten van Moki Dugway, dit keer naar beneden, voor mij een stuk leuker want nu had ik ook de uitzichten!

Daarna richting de camping in Monument Valley. Toen we daar aankwamen bleek onze gastvrouw Krissie naar een stad was om iemand op te halen, maar we konden een plek uitzoeken zeiden 2 jongens die daar ook te gast waren. Binnen een kwartier stond alles en zijn we Monument Valley ingereden. Vlak voor de ingang staat een hokje waar je toegang moet betalen, ik dacht echter dat er niemand zat en reed door, maar John keek achterom en zag dat er iemand was opgestaan…helaas we waren al doorgereden haha. We hebben de Valley Drive gedaan: wat een feest om hier zelf met zo’n fijne wagen doorheen te crossen! Dit moet voor een professionele fotograaf een waar paradijs zijn.

Na het rondje zijn we naar onze tent gereden en daar kwam meteen een grote pick-up truck naar ons toe: wat bleek…we waren bij de verkeerde Krissie!!! Dus tent afgebroken, luchtbedden leeggelaten en een kilometer verder verkast haha. Daar aangekomen hebben we nog iets gekookt en fikkie gestookt en genoten van de mooie zonsondergang en de sterrenhemel.