Vanmorgen was ik weer vroeg wakker, 06:38 om precies te zijn. Een half uurtje werd John ook wakker. We waren meteen actief: John ging douchen en intussen had ik al mijn spullen al ingepakt en gedeeltelijk naar de auto gebracht. Terwijl John zijn spullen ging pakken heb ik uitgecheckt en om 08:00 waren we al onderweg richting 7-Eleven voor een ontbijtje. Ik had al in mijn planning staan om weer terug te gaan naar het Avis, het autoverhuurbedrijf om toch te proberen een grotere auto te krijgen, maar tijdens het inladen van de koffers en trolleys al helemaal, het was net een puzzel om het fatsoenlijk erin te krijgen en om dat 2,5 week nog elke dag te moeten doen, geen fijn idee!

Dus naar Avis en daar gezegd dat dit echt niet te doen was en dat in Europa ik met mijn status 2 klasse hoger krijg en nu pas 1 klasse hoger heb gekregen. Eerst gaven ze een paar opties, maar die vond ik niet goed genoeg en dus weer terug naar de balie en daar zeiden ze dat dit de enige opties waren, andere auto’s in de grotere klasse waren gereserveerd. Dan hebben we een probleem zei ik en toen ging ze nog eens in het systeem zoeken, met als resultaat nog 2 opties. Eentje ervan was een Chevrolet Traverse…deze genomen! Deze heeft 3 rijen stoelen, zodat we de achterste neerklappen en dus ruim voldoende ruimte hebben…helemaal happy.

Hierna Las Vegas verlaten en richting Zion gereden, onderweg een korte file gehad met een vertraging van een half uurtje. In St-George een lunch genuttigd en weer verder naar Zion. Daar aangekomen was de doorgaande weg door het park net versperd door “rock-fall”. Gevolg hiervan was dat we weer een stuk terug moesten en zo’n 80 mijl moesten omrijden. Ik zag op de kaart dat we dan een binnenweg konden nemen en dan Coral Pink Sand Dunes SP konden meenemen, hier was ik ook nog nooit geweest, het zag er mooi uit.

Toen door naar Zion om te kijken of we via de andere kant wel bij de parkeerplek van de wandeling naar Canyon Overlook konden komen. Toen we aankwamen bij de ingang van het park, stonden er 5 auto’s bij de ingang stil en na 10 minuten wachten begonnen ze ineens te rijden. Ze lieten iedereen door zonder ook maar naar Nationale Parkpas te vragen of te laten betalen. Bij de parkeerplek aan een park-ranger gevraagd of de wegblokkade al was opgelost en ze zei dat de weg 10 minuten geleden was vrijgegeven. We hadden dus enorm geluk gehad.

De wandeling was erg mooi en John mag trost op zichzelf zijn dat ie helemaal heeft voltooid. Aan het einde van de wandeling heb je een fantastisch uitzicht op de vallei, maar beelden zeggen meer dan woorden: zie hieronder.

Op de weg naar ons motel zagen we nog een wei met bizons en die moesten we op de gevoelige plaat vastleggen.

Het is nu inmiddels 23:45 en we gaan slapen…tot de volgende blog, dit kan iets later worden, want morgen slapen we voor het eerst op een camping en die ligt erg afgelegen en dus is er waarschijnlijk geen internetbereik.